Slobodan Jovanović (1869–1958), pravnik, istoričar, univerzitetski profesor i političar. Nakon školovanja u Ženevi i Parizu, radio je kao diplomata i profesor. Predavao je na Pravnom fakultetu u Beogradu pune 43 godine, a obavljao je i dužnosti dekana Pravnog fakulteta i rektora Univerziteta u Beogradu. Bio je član SANU, a od 1928. do 1931. godine i njen predsednik. Tokom Prvog svetskog rata bio je šef Presbiroa pri Vrhovnoj komandi srpske vojske, a nakon rata učestvuje kao ekspert na Konferenciji mira u Parizu 1919. Aktivno se uključio u politički život u martu 1941, kada je postao potpredsednik Vlade Kraljevine Jugoslavije. Tokom Drugog svetskog rata boravi u Londonu. Bio je predsednik emigrantske vlade Kraljevine Jugoslavije u dva mandata, u periodu od januara 1942. do juna 1943. Nakon završenog rata živi u Londonu, sve do smrti 1958. U odsustvu je u Beogradu 1947. osuđen na 20 godina robije i gubitak političkih i građanskih prava. Sudski je rehabilitovan 2007. godine. Napisao je veliki broj knjiga.

Vladimir Vauhnik (1896–1955), jugoslovenski oficir i obaveštajac slovenačkog porekla. Kao pitomac Pešadijske kadetske škole u Mariboru učestvuje u Prvom svetskom ratu u Galiciji. Nakon rata završava Vojnu akademiju u Beogradu i čuvenu francusku Specijalnu vojnu školu Sen-Sir. Predavao je vojnu strategiju, a 1934. je raspoređen na mesto načelnika štaba Drinske divizije. Godine 1938. biva postavljen za vojnog atašea poslanstva Kraljevine Jugoslavije u Berlinu. Nadređeni mu je bio Ivo Andrić. U Berlinu će boraviti sve do izbijanja rata u aprilu 1941. Nakon ispitivanja od strane Gestapoa, poslat je u Nezavisnu Državu Hrvatsku sa zadatkom da ustroji rad hrvatske vojske. Beži uskoro u Sloveniju. Na čelu je obaveštajne organizacije koja je za zapadne saveznike prikupljala podatke u celoj Jugoslaviji. Beži iz Jugoslavije u junu 1944. nakon što je Gestapo uhapsio veći deo članova organizacije. Prvo boravi u Švajcarskoj, a nakon rata se seli u Argentinu, gde će živeti sve do smrti 1955. Pored memoarskih zapisa, objavio je i niz vojnoteorijskih studija i članaka, najčešće pod pseudonimima.

Vladko Maček (1879–1964), istaknuti hrvatski političar i pravnik. Doktorirao je na Pravnom fakultetu 1903. godine. Uporedo sa advokaturom, aktivno se uključio u politički život. Postao je član Glavnog odbora Hrvatske seljačke stranke (1906) i bio jedan od najbližih saradnika Stjepana Radića. Prvi svetski rat proveo je u austrougarskoj vojsci. Nakon rata postao je potpredsednik stranke. Nekoliko puta je bio zatvaran, a jednom i osuđen na tri godine robije. Nakon ubistva Stjepana Radića došao je na čelo stranke. Sredinom tridesetih postao je najznačajniji opozicioni političar u Kraljevini Jugoslaviji. Godine 1939. sklopio je sporazum kojim je osnovana Banovina Hrvatska, poznat kao Sporazum Cvetković–Maček, i postao potpredsednik Vlade Kraljevine Jugoslavije. Ostao je na toj funkciji i nakon puča 27. marta 1941. Nedugo po stvaranju Nezavisne Države Hrvatske, uhapšen je od strane ustaša i sproveden u koncentracioni logor Jasenovac, gde je proveo nekoliko meseci. Ostatak rata je proveo u kućnom pritvoru. Godine 1945. odlazi u emigraciju. Živeo je u Parizu, docnije u SAD, gde je bio jedan od osnivača Međunarodne seljačke unije.