Jugoistočna Evropa, koja se prostire od Hrvatske do Grčke i od Albanije do Bugarske, broji nekih osam miliona stanovnika koji pripadaju islamskoj kulturi. Albanci, Bošnjaci, Turci, Romi, potomci su ili stanovništva koje se preobratilo u islam, ili se naselilo za vreme osmanske vladavine. U ovoj knjizi prikazani su društveni, politički i verski preobražaji kroz koje je ono prošlo u XIX i XX veku, kao vremenu obeleženom nestankom osmanskog, austrougarskog i ruskog carstva i nastankom brojnih balkanskih država.

Na političkom planu, muslimani Jugoistočne Evrope prošli su kroz spori ali složeni proces kristalizacije svojih nacionalnih identiteta. Taj proces se ubrzava nakon 1945. pod uticajem komunističke modernizacije, da bi na kraju XX veka doveo do nacionalističkih mobilizacija koje simbolizuju osamostaljenje Bosne i Hercegovine i Kosova u širem kontekstu raspada Jugoslavije.

Na religijskom planu, balkanski muslimani su dugo ostali vezani za verske institucije Osmanskog carstva, kao, uostalom, i za osmanske školske, derviške ili intelektualne mreže. Nakon komunističke digresije, među njima su se pojavile nove mreže, mahom neosalafističkog i neomističkog tipa. Međutim, balkanski muslimani nisu izmakli ni procesima sekularizacije koji su obeležili čitavu Evropu. Ova knjiga rasvetljava potrese koji su uzdrmali evropski kontinent tokom poslednja dva veka i baca novo svetlo na aktuelna razmatranja mesta islama u Evropi.