Opis
Knjiga Svetozara Petrovića Dnevnik iz Indije (1954–1956, 1986) predstavlja dragoceno i jedinstveno svedočanstvo načina na koji je jedan obrazovan i otvoren mlad čovek doživeo Indiju u prvim godinama njene nezavisnosti, uz lični utisak o svim njenim osobenostima, kulturnim i društvenim protivrečnostima i postgandijevskom periodu. Kao i svaka knjiga Svetozara Petrovića i ova – koja je nastala na osnovu rukopisa iz autorove zaostavštine koju čuva Radmila Gikić Petrović – intelektualni je praznik za sve poštovaoce njegovog dela, ali, svakako, predstavlja izazov za sve one čitaoce koji ga do sada nisu čitali. Dnevnici nastali tokom boravka Svetozara Petrovića u Indiji ne samo da potvrđuju njegovu veliku erudiciju i akribičnost, već i važan korak u približavanju i susretu kultura – naše i indijske.
Svetozar Petrović, akademik, rođen je 28. juna 1931. u Karlovcu, i tamo je, do 1949, završio osnovnu školu i gimnaziju. Na Filozofskom fakultetu u Zagrebu diplomirao je 1956. U međuvremenu je dve školske godine (1954-1956) studirao na Alahabadskom univerzitetu u Indiji. Doktorsku disertaciju Problem soneta u starijoj hrvatskoj književnosti odbranio je 1966. na Filozofskom fakultetu u Zagrebu. Na odseku za komparativnu književnost Filozofskog fakulteta u Zagrebu bio je najpre asistent pa docent (1959-1970), na Katedri za jugoslovenske književnosti odnosno na odgovarajućem Institutu Filozofskog fakulteta u Novom Sadu bio je vanredni pa redovni profesor (1970-1977), a od 1977. je redovni profesor za opštu književnost i teoriju književnosti na istoimenom odseku Filološkog fakulteta u Beogradu.
Držao je postdiplomske kurseve na filozofskim fakultetima u Zagrebu, Novom Sadu i Sarajevu, a od 1971. predaje kurs o metodologiji nauke o književnosti na postdiplomskim studijama Filološkog fakulteta u Beogradu. Od 1965. i 1981. predavao je po jedan ili dva trimestra, ili čitavu školsku godinu, kao profesor-gost, na postdiplomskim studijama Čikaškog univerziteta u SAD. Više pojedinačnih predavanja održao je na različitim univerzitetima, naučnim skupovima i javnim tribinama u zemlji i inostranstvu.
Za dopisnog člana VANU izabran je 24. novembra 1981, a za redovnog 3. decembra 1987. godine. Za redovnog člana SANU primljen je 29. maja 1991. godine. Glavne oblasti rada profesora Petrovića su: teorija književnosti (napose metodologija proučavanja književnosti i teorija stiha), istorija starije srpske i hrvatske književnosti (i teorijska pitanja istorije književnosti), književnosti Istoka (prvenstveno indijske, i prvenstveno sa stanovišta teorijski orijentisane uporedne književnosti). Prevodio je sa hindua (Savremena indijska proza, 1957). Bio među osnivačima prve jugoslovenske katedre za indologiju (1964).
Bio je član odbora i komisija različitih stručnih i profesionalnih organizacija, kao i član redakcije stručnih časopisa i drugih periodičkih publikacija. Član je uredništva odnosno jedan od urednika časopisa Umjetnost riječi od 1962. Član je Društva književnika Hrvatske od 1961, a po pozivu je biran za člana Udruženja književnika Srbije 1985. i Društva književnika Vojvodine 1987. Član je Izvršnog odbora Vukove zadužbine, od njenog osnivanja. Član je Saveta Letopisa Matice srpske i Upravnog odbora Matice srpske; od jeseni 1989. glavni i odgovorni urednik IRO Matice srpske. U VANU je koordinator radne grupe za Colloquia litteraria.
Dobio je Nagradu grada Zagreba (za knjigu Kritika i djelo, 1963), Nazorovu nagradu (za knjigu Priroda kritike, 1972), Nagradu "Đorđe Jovanović" i Nagradu SIZ-a kulture Vojvodine (za knjigu Oblik i smisao, 1986). Preminuo je u Novom Sadu 23. oktobra 2005. godine.
