Za potrebe doktorske teze posvećene „životu na selu u XXI veku“, etnolog početnik David Mazon napušta Pariz i nastanjuje se u jednom skromnom selu u okrugu De-Sevr. Kod starijih zemljoposednika nalazi krov nad glavom, nabavlja motocikl kojim može nesmetano da istražuje okolinu, snabdeva se u kafani koja je ujedno i bakalnica i ribolovačka radnja, a znanja o tom kraju crpi kod ljubaznog predsednika opštine – po osnovnom pozivu grobara. Pristigavši u selo, započinje terenski dnevnik u koji pohranjuje zanimljivosti iz svakodnevnog života i nedavne prošlosti sela, odlučan da pronikne u suštinu ruralnosti.

Ali on nije upućen u neke neobičnosti tog mesta u kome Smrt vodi glavnu reč. Kad se nekoga dočepa, ona ga odmah strmoglavljuje u Točak vremena, da bi mu u životinjskom ili ljudskom obličju udahnula novi život u našem ili nekom davnijem dobu. Tako, dok Matijas Enar izvanredno pretresa slojeve njene istorije, pred čitaocem izranja ona iskonska Francuska. Pisac ipak nikad iz vida ne gubi ni malu seljačku družinu, okupljenu oko mladog etnologa, koja nagoveštava možda i srećnu neoruralnost naših sutrašnjica.

Ali predsednik opštine već uveliko priprema godišnju gozbu grobarskog bratstva – trodnevni gargantuovski pir kad Smrt pravi predah ne bi li se bez zadrške grobari – i čitaoci – častili izobiljem hrane, pića i jezika.