Problemi savremene književne istorije predstavljeni su kritikom karakterističnih koncepcija s kraja dvadesetog i početka dvadeset prvog veka: istorija manjinskih književnosti, istorije književnosti kao hiperteksta i efektivne književne istorije, najobuhvatnijeg i najkontroverznijeg pristupa čije je teorijsko polazište poststrukturalistička hermeneutika, a krajnji metodološki zahtev dekonstrukcija istorije. Čitanjem transnacionalne Istorije književnih kultura Istočno-srednje Evrope, političko-ideološkog projekta u koji je uključena i srpska književnost, zaokružena je kritička prolegomena za obnovu nacionalnih književnosti i njihovih istorija kao priča pričâ, utemeljenih na zahtevu hermeneutičke književne istorije za oslovljavanjem književnoistorijske tradicije reflektovanjem o nacijama i njihovim književnostima bez prekidanja lanaca simboličke razmene.