Dok se stanogradnja širi današnjim Beogradom, u njenoj pozadini stoje naselja i blokovi nastali za vreme socijalizma. Trideset godina nakon sloma SFRJ, ova knjiga se vraća na razdoblje između sredine 60-ih i ranih 90-ih. Njena tema jeste odnos arhitekture i stambenog pitanja u Beogradu, u doba kasnog socijalizma. Ovaj odnos sagledava se na dva načina. Sa jedne strane, arhitekti su prepoznati kao deo mreže nastale u pokušaju da se suzbije stambeni deficit. Pored projektovanja i planiranja, ovu mrežu činili su uticaj državnog aparata na dinamiku izgradnje, delovanje građevinskih preduzeća, oduzimanje zemljišta i bespravna gradnja, kao i život nastao iz svega navedenog. Sa druge strane, knjiga otkriva samosvojnu nameru autora da proizvedu subjektivnost, i to kroz organizacione i formalne obrasce, promotivni i izloženi materijal, kao i direktne kontakte sa korisnicima. Celokupan narativ prožima negativnost, čije manifestacije, od nepostojećih i delimičnih realizacija, preko neformalnih intervencija na izvedenim delima, do promašenih pokušaja interpelacije korisnika, ukazuju da je arhitektura stanje raskola.