ŠTA JE KRITIKA?

„Kritika će biti umeće voljnog nerop­stva, umeće promišljene neposlušnosti. Suštin­ska funkcija kritike bila bi desubjektivacija u igri onog što bi se najsažetije moglo nazvati po­litikom istine.“

Michel Foucault

„Politika istine tiče se onih odnosa moći koji unapred definišu šta će se računati kao istina. Značaj ove tvrdnje shvatamo kada počnemo da se pitamo: šta se računa kao osoba? Šta se računa kao koherentni rod? Šta se računa kao građanin? Čiji se svet legitimiše kao realan? “

Judith Butler

Džudit Batler (engl. Judith Butler; Кlivlend, 24. februar 1956) američka je poststrukturalistička filozofkinja i teoretičarka roda, čiji je rad snažno uticao na političku filozofiju, etiku, feminizam, kvir teoriju i teoriju književnosti. Od 1993. predaje na Univerzitetu Кalifornije u Berkliju, gde je profesorka na katedri za komparativnu književnost i program kritičke teorije. Batler je najpoznatija po svojoj knjigama Nevolja sa rodom: feminizam i subverzija identiteta i Tela koja nešto znače: diskurzivna ograničenja pola, u kojima osporava tradicionalno shvaćen pojam roda, na račun sopstvene teorije o rodnoj performativnosti. Ova teorija je danas veoma prisutna u feminističkim i kvir istraživanjima. Njeni radovi se često proučavaju na studijskim kursevima filma, koji se zasnivaju na studijama roda i performativnosti u diskursu. Batlerova aktivno podržava pokret za lezbejska i gej prava i redovno diskutuje o savremenim političkim pitanjima. Takođe, kritičarka je izraelske politike cionizma i njenih efekata na izraelsko-palestinski sukob, ističući da Izrael nije i ne treba da bude reprezent svih Jevreja niti jevrejskih stavova.

Mišel Fuko (franc. Michel Foucault; Poatje, 15. oktobar 1926 — Pariz, 25. jun 1984) francuski filozof. Držao je katedru na College de France koju je nazvao „Istorija sistema mišljenja“. Njagova djela su imala ogroman uticaj na humanističke i društvene nauke druge polovine 20. veka. Njegov rad se odnosi na oblasti filozofije istorije, kulturnih studija, sociologije, obrazovanja, teorije književnosti, filozofije nauke kao i na mnoge druge. Fuko je poznat po svojim kritikama društvenih ustanova svih vrsta, ponajviše psihijatrije, medicine i kaznenog sistema, kao i po svojim idejama istorije seksualnosti. Njegove opšte teorije koje se tiču moći kao i odnosa znanja i moći, ali i ideje o govoru u odnosu na istoriju zapadne misli su široko primenjivane i raspravljane. Кomentatori i kritičari savremenici često su opisivali Fukoov rad kao postmodernistički ili post-strukturalistički. U toku šezdesetih, često je dovođen u vezu sa strukturalizmom. Iako je u početku prihvatao ovaj opis, Fuko je kasnije isticao svoju udaljenost od strukturalističkog pristupa, ističući da, za razliku od strukturalista, on nije usvojio formalistički pristup umetnosti. Nije prihvatao čak ni svrstavanje u postmodernizam, govoreći da bi radije raspravljao o definiciji „modernosti“. Prvi deo Fukoovog trotomnog rada, naslovljen sa Volja za znanjem, pojavio se 1976. godine. Javnost ga je toplo primila, ali su intelektualni krugovi ostali mlaki. Fuko je smatrao da se njegova kritika hipoteze o represiji nad seksualnošću ne razume najbolje, a ona, ukratko, glasi: „Devetnaesti vek i ovaj naš više su vreme umnožavanja: vreme rasipanja seksualnosti, potkrepljivanja njenih raznolikih formi, višestrukog usađivanja ’perverzija’. Naše je doba bilo začetnik seksualnih raznorodnosti.“ Fuko smatra da je devetnaesti vek – ozloglašen upravo po striktnim pravilima seksualnog morala viktorijanske epohe – u stvari doba proliferacije seksualnosti, dok godina objave dela sugeriše i kritiku tzv. seksualne revolucije, koja se dogodila nekoliko godina ranije: ono od čega smo se oslobađali, od represije nad seksualnošću, u stvari je proizvelo savremeno stanje seksualnosti. Кarakterističan za oba veka, po Fukou, jeste „nagovor na govor“, podsticanje da se o seksualnosti priča, proizvodnja specifičnog diskursa o seksualnosti i rađanje nauke o njoj koja u svojoj devetnaestovekovnoj varijanti nalazi prostora unutar medicinske i psihijatrijske sfere, da bi se kasnije prenela na psihologiju, sociologiju i krajem devedesetih godina XX veka obrazovala i tzv. kvir teoriju. Fuko je kritičar psihoanalize, pre svega u domenu „izdavanja uši pod zakup“, kako on kaže, mislivši na naplaćivanje psihoterapijskih usluga. Takođe, Fuko kritikuje i „normalizujuću funkciju psihoanalize“, onu koja gradi nove norme između „zdrave psihe“ i „ludila“, povlačeći relativno jasne distinkcije između neuroza i psihoza, ove druge stavljajući u područje koje možemo opisivati, ali ne možemo lečiti. Znanje ne treba razumeti kao otkrivanje istine koja korespondira stvarnosti. Ono je pre skup hipoteza postavljen unutar jednog diskursa u čije se važenje veruje u određenom istorijskom periodu, a čije granice uspostavljaju epistemički uslovi mogućnosti da se jedan takav diskurs pojavi, promenljivu u vremenu – to Fuko naziva istorijski apriori. „Znanje je ono o čemu se može govoriti u okviru jedne diskurzivne prakse, koja time biva specifikovana: oblast obrazovana različitim objektima koji će steći ili ne naučni status (znanje psihijatrije u XIX veku nije zbir onoga što se smatralo istinitim, nego skup ponašanja, osobenosti, devijacija o kojima se može govoriti u okviru psihijatrijskog diskursa).“

Težina	0.2 kg
Dimenzije	115 × 175 × 3 cm
Godina izdanja	2018
Pismo	latinica
Povez	mek

Broj stranica	136
ISBN	978-86-80484-07-5
Dimenzije	115x175