Danica Marković, pesnikinja i prozni pisac, u srpsku književnost ušla je na velika vrata: kao formiran pisac. (U tome su bili saglasni i tako različiti kritičari kao što su Jovan Skerlić i Antun Gustav Matoš.) U srpskoj književnosti aktivno je prisutna u prve tri decenije XX veka, međutim, njeno delo nije bilo jednako inspirativno niti jednako prisutno tokom te tri decenije. Za nju se može reći da je svojom poezijom obeležila prvu deceniju XX veka. Uz Dragišu Vitoševića, koji je ostavio kapitalnu studiju Srpsko pesništvo 1901–1914, tom periodu su, pored niza manje-više poznatih autora, u naše vreme, dužnu pažnju posvetili Predrag Palavestra, Miodrag Pavlović, Radomir Konstantinović, Slavko Gordić… Zorica Hadžić je svoj rad ispisala na tragu čitanja Dragiše Vitoševića, s tom razlikom što se, poštujući Vitoševićev okvir, koncentrisala na čitanje samo jednog pesnika. Na taj način revidirala je neke Vitoševićeve ocene (na primer, poglavlje o samoći Danice Marković, koju on nije dovoljno istakao), zatim je otkrila neke nove, potisnute slojeve u poeziji Danice Marković (na primer, deo o rodoljubivoj poeziji), ali je, što je prirodno, i obogatila Vitoševićeva čitanja.

(iz recenzije)